کد مطلب:19817 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

محدوده تأثير دعا تا كجاست ؟

در نظام طبيعت ، سنّت الهي چنين است كه حاجت هاي انسان از طريق اسباب طبيعي و با تلاش او رفع شود . دعا « پشتوانه معنوي » تلاش هاي ما است . و سبب مي شود دچار كسالت روحي ، نااميدي و . . . نشويم . بدون تلاش و فقط با دعا كردن ، كاري انجام نمي شود . و اين كه گفته شده است اگر مثلاً فلان دعا را بخوانيد به فلان نتيجه مي رسيد . مطلق نيست ، بلكه مقيّد به مشيّت خداست . خدا به مصالح بندگانش آگاه است و دعاي بنده اي را كه از طريق اسباب طبيعي به مقصود نرسيده است ، اجابت خواهد كرد ؛ مثلاً بيماري كه پزشكان به او جواب رد داده اند و به اولياي خدا و امامان معصوم « عليهم السلام » متوسّل مي شود ، ممكن است بنا بر مصلحت الهي شفا يابد . چنانكه در حرم امام رضا « عليه السلام » ، و در حرم فاطمه معصومه « عليهاالسلام » در قم و نيز در مزار امامان معصوم « عليهم السلام » و ديگر امامزاده ها ، بسياري با توسّل شفا يافته اند و دعايشان مستجاب شده است .
دعا ارتباط خاص با خداست . دعا ، يعني اينكه هر چند اسباب طبيعي در برآوردن خواست ها مؤثّر هستند ، امّا مؤثّر حقيقي خداست ، و اين باعث غافل نشدن بنده از خداست . استجابت دعا زماني مشمول مشيّت خداوند خواهد بود كه بنده تنها به خدا توجّه كرده و از اميد به غير خدا بريده باشد .
در مقابل رواياتي كه از اجابت دعا سخن مي گويد ، به چنين رواياتي برمي خوريم : « مَن اَكَلَ لُقمَة من حرام لم تقبل له صلاة اربعين ليلة و لم تستجب له دعوة اربعين صباحاً . . . ؛ كسي كه لقمه حرام بخورد ، نمازش تا چهل شب قبول نمي شود و دعاي او تا چهل روز به اجابت نمي رسد » .